آره من مثل تو خندم میگیره . هه

آره 

منم مثل تو خندم میگیره از اینکه 

مجبور باشی بیشتر عمرتو عقب عقب راه بری 

به امید اینکه ی تکیه گاه پیدا کنی 

.

بعد ی مدتم . عقب عقب رفتنم 

یهو شونهات میخوره به ی دیوار  محکمو . سرد 

کم کم میبینی شونهات به محکمیش عادت میکنهو .

کم کم اون تیکه از دیوار گرم میشهو تو هم تکیه گاه پیدا میکنی

.

اما میدنی خنده دارتر از این تکیه گاه مسخره چیه 

اینکه هرگز جرات نکنی ی قدم جلو بردای 

هرگز جرات نکنی بری جلو 

از ترس اینکه همون تکیه گاتم از دست بدی 

.

 از این به بعد هر وقت آدمایی رو دیدید که پر از هیجان زندگین 

پر از هیجان قدم برداشتن 

اما مثل خولا به دیوار تکیه دادنو موندن ی جا

فکر نکنید خولن . یا بی عرضه 

اونا ، تنها تکیه گاهشون همون دیواره

تنها تکیه گاهی که پیدا کردن همون دیواره .  

تنها پشتشون تو زندگی همون دیوار بوده 

همینم مجبور بودن کلی عقب عقب برن تا پیداش کنن 

کدوم خولی دوست داره عقب عقب راه بره 

واسه عقب عقب راه رفتن آدم باید یا خول باشه یا بی تکیه گاهو ، پشت 

پس وقتی اینجور آدمارو میبینی . تریپ عاقلارو براشون نگیر . اینجور آدما حتی از آدم کمک نمیخوان 

2تا کار میتونی در حقشون بکنی 

1- دهنتو ببند 

2- راتو بکش برو

همی